Stijgende bewondering

Het is zaterdagmiddag en de gangen in het Erasmus MC zijn minder druk en rumoerig dan op doordeweekse dagen. Geen wachtende rij met auto's voor de parkeergarage en geen gang vol mensen die onderweg zijn naar hun afspraak ergens in de poliklinieken. Wat blijft is de doodse kou en stilte in het trappenhuis, waar ik dagelijks de trap neem richting jouw verdieping. Wat ook blijft zijn de sluisdeuren voor de patientenkamers, waar de hematologie-patienten hun kuren of behandelingen ondergaan. Achter iedere deur een mens met zijn of haar eigen verhaal, met zijn of haar eigen geluk, eigen verdriet. Achter iedere deur een eigen strijd, eenzaam en hard. Zouden deze mensen allemaal de dagen van misselijkheid kennen? Zouden ze allemaal de kotsbakjes trouw vullen en hun monden afvegen met doekjes? Zouden ze allemaal een bezorgd familielid naast hun bed treffen dat met een verdrietige blik volgt hoe ieder slokje weer het lijf uit wordt gewerkt?

Je bent nog steeds misselijk en ik vraag me af hoe veel langer jij de misselijkheid nog moet verstouwen. Ik haal een waterijsje voor je in het winkeltje beneden. De koude zal heerlijk en verkoelend werken op de uitgedroogde slijmvliezen in je mond en gek genoeg geniet je na dagen niets drinken of eten van deze "verkoeling". Het is rond vier uur en we hopen dat dit waterijs er in mag blijven. Ik masseer je handen en je voeten met massage-olie en je geniet ervan. Ik verzorg je gezicht en je hoofdhuid, ook met olie en je vindt het allemaal prima. Ik lees nog wat voor, we kijken samen wat televisie en ik bid voor je. Rond zeven uur moet je toch overgeven en ik vraag me af of dit door het ijsje komt. Je bloedwaarden zijn nog verder gezakt, je leukocyten zijn nu nog maar 0.06, je HB 5,9 en je bloedplaatjes 28. Je zit nu duidelijk in je ergste dip ooit en ik hoop dat je niet ziek zult worden. Ik hoop dat alle virussen en bacterien aan jou voorbij zullen gaan. Men zegt dat de bloedwaarden pas gaan stijgen rond de tiende dag na de transplantatie. Pas als je leukocyten gaan stijgen en boven de 1.0 zijn, pas als je zelf weer eet en drinkt, niet meer overgeeft en ook je medicijnen kunt slikken mag je naar huis. Zelf zei je:" Als het kon dan zou ik God vragen of hij de tijd even vooruit wilt spoelen tot aan de dag dat ik weer naar huis mag". 

Het doet me pijn je achter te moeten laten in dat kille ziekenhuiskamertje, het doet me zeer jou te zien lijden en ik baal enorm dat ik zo weinig kan doen voor je. Ik hoop toch dat je wat kunt slapen deze nacht en dat je niet te vaak wakker zult schrikken. Ik hoop dat je misselijkheid verdwijnt en dat je je snel wat beter mag gaan voelen. Jouw bloedwaarden zijn gedaald, maar mijn bewondering voor jou, die is gestegen...

Slaap lekker

Mama