De dagen kruipen voorbij. Hier in huis is het soms akelig stil, nu jij in het ziekenhuis ligt en papa en ik, om de beurt, bij jou zijn. Gisteravond staarde ik in de vlammen die speelden in de kachel, wat zal je de warmte van de kachel missen...Vanaf zondag ben je misselijk en gistermorgen was je boos en opstandig. "ik zou wensen dat ik in een coma lag en over twee weken wakker kon worden en weer mee mocht naar huis", riep je. Arme jij, dagenlang misselijk, al je voeding binnen krijgen via een infuus en toch moeten overgeven. Er valt niets over te geven, maar de reflex heb je. Ik zie hoe je hieronder lijdt en voel me machteloos. Gelukkig ben je in de avond wel weer rustiger en spraakzamer, ik hoop zo dat die misselijkheid snel stopt voor je.
De decembermaand is een vreemde maand op deze manier.Ik merk dat zakelijk voor veel mensen de laatste weken is begonnen en wordt gebombardeerd met zakelijke telefoontjes. Daarbovenop komen de telefoontjes van familie en vrienden die langs willen komen bij je of willen weten hoe het met je gaat. Ik vind de tijd niet om al die lieve mensen terug te bellen of te mailen. Ik hoop dat ze begrijpen dat het heen en weer gejakker naar jou erg vermoeiend is en veel tijd kost en het me niet kwalijk nemen.
Knap snel op lieverd, wordt beter, zodat je snel weer mee mag naar huis. Want jij verlangt naar je eigen omgeving en ons hele gezin verlangt naar rust en samenzijn.
Tot straks
Mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten