Geen verse tomatensoep

Als vanmorgen de wekker afgaat en ik moeizaam wakker word, me bedenk welke dag het is overheerst een spannend maar ook dubbel gevoel. Het is vreemd dat vandaag ook mijn verjaardag is en ik besef dat er geen verjaardagsgevoel zal overheersen. Wanneer we bij je zijn vanmorgen heb je meer praatjes dan gisteren, ook al ben je nog misselijk en houd je niets binnen. Je bent in eerste instantie wat knorrig maar je opgewektheid is gelukkig al snel weer terug. Om 11 uur staan de stamcellen op het programma. Er zijn behoorlijk wat genodigden voor de stamcelceremonie. Een arts, twee verpleegkundigen, twee co-assistenten en een medewerkster van het lab die de stamcellen komt ontdooien. Je bent daarvoor al helemaal voorbereid. Het infuus is aangelegd, je bent lekker onder de douche geweest en de bijwerkingen zijn bekend.

Het is muisstuil in de kamer als je eerste zak met stamcellen wordt binnengebracht, papa maakt foto's als de verpleegkundige de zak aanhaakt aan jouw infuuslijn. Daar gaat de lichtrode vloeistof door je lijn, we volgen de tred van het spulletje totdat het onder je shirt verdwijnt en we allemaal weten dat het nu bijna in je lichaam zal verdwijnen. Je ruikt het conserveringsmiddel als eerste zodra de stamcellen bij je naar binnen lopen en zegt met jouw heerlijke humor: "O ja, nu ruik ik het, het ruikt inderdaad naar tomatensoep....alleen kun je wel ruiken dat het geen verse is...." We lachen ontspannen om je gevatte grap en zien hoe je de volgende bijwerking te verwerken krijgt, een kriebelend gevoel in je keel en kort daarna moet je overgeven. De arts houdt je goed in de gaten en al snel wordt de tweede en laatste zak aangekoppeld. Binnen een uur heb jij je eigen stamcellen weer in je lichaam en ben je weer "compleet".

De tijd daarna hebben papa en ik een fijn en intiem moment met je. We mogen je voorlezen uit het boek van Maarten van der Weijden, "Beter". Je geniet van de gebeurtenissen die hij beschrijft en glimlacht wanneer je voorvallen herkent. Ik zit naast je en je streelt continue mijn hand. Ik voel me de koning te rijk in dit moment en vind het heerlijk dat je hierin een soort van thuismoment ervaart.
Je blijft de hele dag misselijk en eet nog slechter dan een zieke kip. Je bent drie kilo afgevallen en omdat de artsen hier willen dat je op gewicht blijft, hebben ze je vanmiddag aan een zak met infuusmaaltijden gehangen, het ziet er echt smakelijk uit. Ik heb de indruk dat het wel stapje bij beetje wat beter met je gaat. Nu maar hopen dat je bloedwaarden niet te veel kelderen en dat de stamcellen uitgroeien tot de bloedcellen die je nodig hebt.

Ik blijf nu nog heel even bij je en dan wens ik je een goede nachtrust toe.
Slaap lekker!

Mama