Angstig

Je was gisteren stil toen ik bij je binnenkwam. Even later kwamen je tranen en gooide je alles dat je dwars zat er uit. Je mag nog niet naar huis, Kerst in het ziekenhuis, je bloedwaarden gaan wel omhoog maar ze moeten boven de 1 zijn en dat is nog niet het geval. Verder blijf je een zwelling voelen, ergens bij je borstbeen en het zorgt er voor dat je angstig bent en niet gerust. Waarschijnlijk weten we pas echt meer op het moment dat er half januari scans zijn gemaakt. Tot die tijd blijft het onzeker wat de chemo heeft gedaan met de tumoren. Je vraagt me er honderd keer naar en iedere arts die aan je bed verschijnt wordt gewezen op de zwelling. Niemand kan het antwoord geven. Onzekerheid. Angst. Frustratie. Verdriet. Ik probeer je zo goed als ik kan te troosten, je bent blij dat ik er ben. Dan ben je plots mijn peptalk zat en zeg je:" Ja, mam, stop maar, je hebt alweer genoeg oppeppende woorden gebruikt". Ik heb met je te doen en bid en hoop dat die Hodgkin voorgoed uit je lijf is gebannen. Ik wil leren vertrouwen op God, zoals ik dat ook tegen jou keer op keer zeg:" Vertrouwen, lieverd, dat is wat we moeten doen...vertrouwen..." Maar vertrouwen  is lastig en moeilijk op deze weg. Het is keihard in een ravijn donderen, in het holst van de nacht en dan er op vertrouwen dat er morgen een ladder vanuit de Hemel wordt neergelaten waarlangs we naar boven kunnen klauteren. Het is alsof je trouw bent aan een dronkelap die ieder moment weer naar de fles kan grijpen. Het is alsof je soms totaal geen vertrouwen meer hebt. Je hoort mensen om je heen zeggen dat het goed komt. Je leest woorden van mensen, over bidders die God niet laat staan, over vertrouwen...woorden...woorden die nu na-echoen in mijn hoofd. Woorden die hol klinken in momenten waarin je de angstvallige duisternis om je heen ervaart, het doemdenken in je gedachten de boventoon voert...

We bellen elkaar na de zoektocht van Gordon, Liselotte en Dennis en praten nog even na. Je vraagt:"Mam, wil je voor me bidden?, ik maak me zorgen en wil naar huis. Wil je vragen of alles goed komt en ik beter word?"

Ik beloof het je. Maar die avond is mijn gebed een stroom van onvolgbare woorden. Een kakefonie van klanken. Misschien zelfs van het vloekerige soort. Mijn handen zijn gevouwen en mijn mond zwijgt. Mijn hart schreeuwt. Wie kan deze schreeuw verstaan? Misschien alleen die ouders die ooit bepaald werden bij het lijden van hun kind. Ik denk ook aan de ouders die geen ouders mochten worden, wiens hart levenslang schreeuwt om het zorgen voor een kind...Waar nooit het eigen vlees en bloed ervaren en geliefkoost werd. Ik denk aan de zoon van God. God die zijn eigen Zoon gaf aan de mensheid....

Dit is mijn wetenschap van dit moment, God begrijpt mijn lijden omdat Zijn Kind ook geleden heeft. Maar dat beantwoord nog niet de ris van vragen die ik nu heb, waarom mijn kind, waarom? Ik vecht en worstel om een normaal gesprek met God te voeren, deze keer overheerst mijn opstandigheid en onwetendheid. Ik wil zo graag bidden voor je omdat ik je dat beloofd heb. Mijn gebed is onsamenhangend. Ik vertrouw nog net voldoende nu om te geloven dat God mijn woordenvloed zal verstaan...Verder reikt mijn vertrouwen vandaag niet...

Ik hoop dat je wat kunt slapen deze nacht...

Mama