Je gal spugen

Vandaag was je niet je vrolijke opgewekte zelf. Vandaag ben je goed ziek van alle chemo's die ze de afgelopen zes dagen in je lijf hebben gepompt. Het is maar goed dat er vandaag geen chemo meer bij komt want je hebt er duidelijk genoeg van. Ik kan niets anders doen dan er voor je zijn. Zien dat je misselijk bent, zien dat je niet kunt eten en letterlijk, "slechts je gal kunt spugen" maakt dat ik me machteloos voel en dat mijn moederhart wat breekbaar is.
Als het kon dan nam ik het van je over, maar jij wilt daar niets van weten. Je kijkt me aan met waterige ogen en zegt:"Nee, mam, ik hou van je en ik zou niet willen dat jij ziek zou zijn". En toch, toch zou ik duizend keer liever zelf in dat bed liggen en dit alles ondergaan. Ik zie niet graag mijn eigen vlees en bloed lijden. Je eigen kind zien lijden en niets kunnen doen is zo enorm moeilijk. Ik kan je niet beter maken en ik kan je misselijk niet van je afnemen.

Ik staar wat voor me uit en denk aan morgen, aan je stamceltransplantatie. Een transplantatie dat eigenlijk niet anders is dan een bloedtransfusie van bloedstamcellen. Vandaag heeft de verpleegkundige alles uitgelegd over wat je morgen te wachten staat.
De bewaarvloeistof waar je stamcellen in zijn bewaard schijnt te stinken en van die bewaarvloeistof kun je je niet lekker gaan voelen. Verder heeft ze het over alle mogelijke bijwerkingen gehad waar we het nu niet over gaan hebben, want als je aan alle mogelijkheden denkt heb je geen leven meer en doe je vast geen oog meer dicht.
Het voelt emotioneel speciaal deze stamcelteruggave. We zullen er bij zijn en er wederom voor je zijn. Ook dit traject kan ik helaas niet van je overnemen...

Ik heb je zo lief
Mama