Nooit eerder was ik zo moe zoals nu. Nooit eerder heb ik het gevoel gehad me voort te slepen, voelde ik de tranen van vermoeidheid in mijn ogen branden. Heb ik ooit in mijn leven een gevoel gekend dat overeenkomt met dat wat ik nu voel? Heb ik eerder het gevoel gehad dat ik totaal geen vaste grond onder mijn voeten heb?
Nee, dat denk ik niet. Er is geen enkele periode in mijn leven die ik kan vergelijken met de tijd waarin ik nu leef en de situatie die de onze is. Als moeder wordt je zo moe wanneer je kind door een heftige periode gaat. Misschien zit daarom het woordje moe ook in het woord moeder. Misschien is het inherent aan het moederschap, moe zijn omdat je nu eenmaal moeder bent.
Jij knapt heel erg langzaam wat op en daar ben ik blij en dankbaar voor. Je at vanmorgen twee boterhammen en die kwamen er niet uit. Je bloedwaarden stijgen langzaam, maar gestaag. Komt het einde van deze ziekenhuisperiode dan echt in zicht? Wat moet dat heerlijk zijn als je volgende week weer thuis bent. Wat moet dat heerlijk zijn om niets te moeten, niet te hoeven heen-en-weren naar het ziekenhuis. Je eigen dingen om je heen te hebben, geen artsen en verpleegkundigen die je dagritme bepalen. Wat moet het een rust geven en wat moet het geweldig zijn als we weer gewoon normaal allemaal thuis zijn en bij elkaar. Ik verlang naar dat moment, met mijn hele hart. Ik blijf na de eerste nacht nadat jij weer thuis bent 's morgens lekker lang in bed. Dat staat voor mij vast!
Nu maar weer lekker slapen, ik zie je morgen.
Mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten