De laatste loodjes

"Mam", zeg je door de telefoon:"de arts is net langs geweest en morgen gaat mijn hickmann er uit". Mijn neutrofielen zijn nu 0,16 en morgen of overmorgen mag ik naar huis. Naar huis, het klinkt als muziek in mijn oren.  Er zit een goede stijgende lijn in je bloedwaarden. De neutrofielen zijn opgeklommen tot 0,16 , de leuko's zijn nu 1,70 en je HB gehalte gaat ook goed omhoog. We zijn zo dankbaar en blij nu met elkaar.
Ik dank God samen met je wanneer ik in de middag bij je ben. Buiten sneeuwt het en in mijn hart schijnt de zon.

Ik heb zin om te zingen, om te rennen van geluk. Ik wil dansen, springen en vrolijk zijn. Ik wil even rusten van alle hectiek. Ik wil vooral dat het snel morgen is en dat je vlug mee mag met ons. Ik hoop dat de verwijdering van de hickmann zo vroeg mogelijk zal plaatsvinden morgen, dat de zaalarts snel het groene licht geeft, want ik zie dat de laatste loodjes voor jou zo zwaar zijn. Je bent nog steeds misselijk, je hebt gebraakt en ik haat het dat je zo ziek bent. Welke troep hebben ze je toegediend dat je zo diep moest gaan?

Ik heb stille bewondering voor je, hoe je vecht en hoe je strijdt, rustig je lot ondergaat. Hoe je door de diepte heen worstelt en draagt. Ik draag je telkens weer op in gebed, omdat ik hoop dat je nooit nooit nooit weer geconfronteerd zal worden met deze ziekte. Ik draag je op om omdat ik wens dat je echt genezen zult zijn. Omdat ik hoop dat deze diepte niet voor niets is geweest en dat deze weg je zal maken tot een moedig en dapper mens. Bovenal wens ik je geloof toe in een God die ons draagt.

Hopenlijk morgen naar huis schat.
Mama