Thuis!

Je belde ons toen we onderweg waren naar jou deze morgen. Je klonk wat gedeprimeerd. Je neutrofielen waren nu 0,42 en moeten volgens het protocol twee dagen boven de 0,20 zijn wil men je naar huis sturen. De zaalarts had je verteld dat wij toestemming moeten geven als we je vandaag mee naar huis nemen. Ik hoor de onzekerheid in je stem als je me vraagt:"Mam, geven jullie die toestemming dan wel?".

Toen we bij je aankwamen was de dominee ook bij je en we hebben met zijn vieren ontspannen gesproken en gebeden. We wachten op de chirurg die tijd vrij moet maken om je hickmann eruit te halen. Dat gebeurt tussen de bedrijven door en de verpleegster vertelt dat men geen tijd kan zeggen. Het komt ook voor dat mensen pas in de avond worden geholpen. Jij ligt op hete kolen in je ziekenhuisbed. Telkens als er iemand langsloopt kijk je op in de hoop dat het de chirurg is. De chirurg komt uiteindelijk iets over twaalven binnen. Je wordt emotioneel. Je bent opgelucht dat de chirurg er eindelijk is. Ik zit naast je en ik voel aan je dat de verdovingsprikken pijnlijk zijn. De chirurg legt rustig uit wat hij doet. Eerst wordt gekeken of de hickmann is vergroeit, dit is normaal. Het weefsel wordt losgeknipt, het bloedt en jij kijkt de andere kant op. Het ziet er niet leuk uit, maar volgens de chirurg gaat alles naar wens. De wond wordt niet gehecht. Het is de bedoeling dat bacterien zich straks zelf een weg naar buiten zoeken en dat de wond van binnenuit hecht en geneest. Om het bloeden te stelpen moet je minimaal een half uur met een zak ijs op de wond blijven liggen. Door de druk zal de bloeding stoppen. Na ruim een half uur komt de verpleegster kijken, gaat er een nieuw gaasje en pleister op en moet de boel nog een kwartiertje worden dichtgedrukt. De arts komt langs en ze ontslaat je. Je mag zonder medicijnen naar huis. Als je koorts krijgt, zelfs als dat maar minimaal is, moeten we direct contact opnemen. Op tien januari staat er een afspraak met de hematoloog. Je kleedt je om terwijl wij je spullen inpakken en zorgen dat we zo snel mogelijk kunnen verdwijnen. Naar huis, dat is nu het enige dat telt...

Je bent thuis en moet nu rustig aansterken. Je zegt dat je op oudejaarsavond een kerstmaaltijd wilt eten. We gaan ervoor zorgen. We bereiden ons kerstmaal voor, ik ga de poelier bellen...

Welkom thuis!
Mama