Genieten

Wat een schril contrast. Je bent thuis zo anders als in het ziekenhuis. Je leeft veel meer en doet veel meer. Gistermiddag heb je eerst anderhalf uur geslapen op je eigen bed. De rest van de dag genoot je van de kachel, van de bank met je laptop op schoot, van de programma's op televisie. Je eet goed, je bent nog wel misselijk maar je hebt thuis nog niet gespuugd. Je bent een kilo of zeven lichter dan voor je het ziekenhuis inging. Je ziet er ondanks alles goed uit, een buitenstaander ziet niet aan je dat je een zware kuur hebt ondergaan.

Vanmorgen ben je met papa een klein stukje gaan wandelen. Zomaar een blokje rond, even de frisse lucht inademen, even de benen strekken. Je geniet van thuis, je bent optimistisch en je vrolijke zelf.
Wat blijft is de onzekerheid. Niemand weet wat deze kuren daadwerkelijk hebben gedaan. Is de onzekerheid van de loop van ons leven niet iets dat ieder mens eigenlijk heeft? Of gaan we als mensen, wanneer we nooit zijn stilgezet altijd uit van het positieve? Zijn we in staat om als mens om te gaan met heftigheid en onmacht? Ik denk van niet. Ik denk dat we alleen door hoop en vertrouwen in staat zullen zijn met deze materie om te gaan.
Wanneer ik geen vertrouwen zou hebben in God zou ik gillend gek worden. Juist het feit dat ik mijn angsten, mijn onmacht en mijn vragen bij Hem kwijt kan, maakt dat ik elke dag toch weer mag overleven, maakt dat ik dagelijks mijn zegeningen mag tellen. Vandaag ben ik gezegend omdat ik je thuis bij me heb. Vandaag is de zegen dat we mogen vertrouwen dat God genezing zal geven. We blijven bidden voor dat wonder. We blijven bidden dat God jouw lichaam de kracht zal geven om gezond te worden. Het lijkt zo gewoon, het lijkt zo vanzelfsprekend. Het lijkt normaal om iedere dag op te staan in gezondheid. Nu bidden we voor de zieken, we bidden om jouw genezing en we danken God voor de gezondheid onder ons.

Ik heb bewondering voor je.
Mama