De tijd vliegt en ik kan me niet voorstellen dat het nog maar zo kort geleden is dat ik mezelf dagelijks door de sneeuw voortploegde naar het ziekenhuis. Ik begin langzaam te verwerken wat we door hebben gemaakt, iedere dag een stukje dichter bij het besef dat het heel ernstig was. Ik had het je zo graag bespaard, mijn lieve kind...maar er zijn zaken in het leven waar je als moeder geen vat op hebt. Toen je een tand door je lip viel als kind kon ik je troosten, een wondje op je knie kon ik met een pleister en een kusje genezen, maar dit was ook voor mij te veel...Ik kon en mocht er voor je zijn en dat blijkt het meest waardevolle en nodige geweest te zijn.
We zijn door de maanden van lijden en afzien heengekomen. We hebben samen gehuild en ook hebben we samen gelachen. We pakken de draad weer op van ons leven. Jij bent weer de fijne jongeman die je moet zijn en ik geniet van alle dingen die je nu doet. Ik erger me allang niet meer aan langslaperijen en luie jongemensendingen, waar ik me eerder zo mateloos aan kon ergeren. Ik ben veel te blij dat het nu zo goed met je gaat. En de angst? Daar kan ik tot nu toe goed mee leven, maar of dat volgende week ook nog zo zal zijn? Volgende week staat er een controle gepland in het ziekenhuis, het zet ons weer even stil en brengt de feiten onder ogen... het woord "genezen" is nog niet uitgesproken.Dit is de nasleep van een leven met Hodgkin. Angst en beven hoort een beetje bij ons leven. Ik breng het maar weer bij mijn hemelse Vader, telkens opnieuw..deze keer met heel veel dankzegging...want dankbaarheid is er ook en vooral, als we bedenken van waar je bent gekomen...
Big hug!
Mama
