Voordat ik vanmorgen de deur uitga naar mijn afspraak heb ik wel vier keer tegen je gezegd dat je je warm aan moest kleden. Ik lijk een repeterende grammofoonplaat als ik mezelf voor de zoveelste keer hoor zeggen:" Doe je straks je muts op en je sjaal om als je naar school gaat jongen, want het is echt koud buiten.." Ik hoor je zuchten en zie je met je ogen draaien en ik lees je gedachten:" ...moeders....".
Het lijkt allemaal zo gewoon, een jongen van jouw leeftijd die op de fiets naar school gaat. Toch maak ik me meer zorgen dan ooit. Vandaag geven ze sneeuw op, ik wil je voor kouvatten en mogelijke gevaren behoeden, tegelijkertijd weet en besef ik dat we je niet eindeloos in bescherming kunnen nemen. Je wilt ook je leven leiden en misschien moet ik mijn zorgen maar wat van me afschudden, want anders maak ik het voor mezelf en voor jou onmogelijk. Je laat later vandaag weten dat we je niet op hoeven te halen vanuit school, omdat het fietsen je goed afging. Uit school ga je langs een klasgenoot om aan een project te werken en je besluit er ook te blijven eten. Ik zie alleen maar leeuwen en beren op jouw, inmiddels besneeuwde, weg naar huis en ben pas gerust wanneer je rond acht uur vanavond weer veilig en wel thuis bent...
Nooit eerder maakte ik me zoveel zorgen om je als deze dagen. Ik zal maar niet zeggen dat ik diep in mijn hart je het liefste van al zelf naar school zou brengen en ophalen. Ik zal dit maar voor me houden, want anders zal je met je ogen draaien en hardop zuchten om jouw bezorgde moeder...
Slaap lekker straks,
Mama
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen