Het is zondagavond en het gif druppelt langzaam je jonge lijf in. Ik hoor de pomp ronken en zie hoe je lijdt en je lichaam zich verzet tegen de troep die je blijkbaar nodig hebt. "Mag het licht uit?" vraag je. Je bent moe en wilt slapen. Ik beloof je dat ik zometeen naar huis zal gaan. We bloggen dus maar kort vanavond en zullen morgen wel verder schrijven. Het begin is er. Jij je eerste kuur en ik mijn eerste blogbericht...
Ik hoop dat je lekker slaapt ondanks alles en dat je je morgen wat beter zult voelen...
Ik voel een knoop in mijn maag als ik je achter moet laten en loop naar mijn auto toe, verzonken in gedachten, in gedachten bij jou...Waarom kon dit lijden jou niet bespaard blijven? Ik zou dit zo graag van je over nemen, jij bent nog zo jong...
Slaapwel en laat die stomme chemo zijn werk doen. De beuk moet erin! Alle foute rotcellen verdelgen aub, en laat de goede cellen heel...Ik praat nog wat met God in de auto en vraag of hij dat gif secuur wilt leiden naar al die foute boel die er in je lijf zit...
Kus
mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten