Rust

We gingen elke stap met je mee. We zaten naast je, we huilden met je en we lachten met je. We keken naar je en waren bezorgd om je. We luisterden naar je en we leefden met je mee. Nu ik terugkijk lijken de achterliggende maanden omgevlogen te zijn. Er zijn weinig mensen die weten wat een impact een dergelijke periode heeft op je gezin en op je leven. Er waren heel veel mensen die het zich probeerden voor te stellen. Er waren heel veel gebeden, er waren heel veel kaarten en presentjes, lieve woorden door de telefoon en lieve woorden door de mail. Er zijn ook woorden die we misschien van bepaalde mensen hebben gemist of verwacht. Mensen waarvan we hoopten dat ze mee zouden leven en die we gemist hebben in de lange rij van mensen die wel steun betuigden. Er waren ook onverwachte ontmoetingen en woorden van mensen die we helemaal niet kenden, mensen die meeleven zonder dat we hen kennen. Misschien lees je dit en voel je je aangesproken, en weet je, diep van binnen, dat jij een persoon bent die weinig liet blijken van medeleven. Wees gerust, het is nooit te laat om mee te leven en mee te lijden. Het is nooit te laat om je steun te betuigen. Er zijn zoveel mensen die jouw woord, je steun en gebed op dit moment nodig hebben.

En met ons mag je nu danken. Danken voor de complete remmissie die nu is bereikt. Hodgkin lymfoom voor nu bedwongen. We mogen dankbaar zijn en God danken voor dit gegeven. We mogen (moeten!)blijven bidden voor gezondheid en genezing, want alleen als je beseft dat ziekte ineens je deel kan zijn, kun je dankbaar zijn voor je gezondheid. Samen met jou zijn we nu zo dankbaar dat er remmissie is, dat er geen nabestraling nodig is, dat je weer verder mag gaan en dat je door alles heen gedragen bent..
We zijn God dankbaar en we zijn ook trots. Trots op jou, op de manier waarop je je hier doorheen hebt gevochten. Ik ben trots als ik naar je kijk en zie hoe je haar weer gebied verovert op je hoofd, een fijne donkere waas van millimeter haar rust op je hoofdhuid. Je wenkbrauwen worden met de dag donkerder, je oogopslag is weer omrand met wimpers. je snor en je baard geven je gezicht een stoere uitstraling, anders dan je voorbije blote-billen-face. Ik ben dankbaar dat je gordelroos heelt, dankbaar dat je je eetlust weer stukje bij beetje terugkrijgt en ik ben trots op het geweldige feit dat jij mijn zoon bent. Je bent geen beroemdheid en op school misschien geen uitblinker. Je bent misschien gewoon een jongen zoals zoveel. Je hebt geen prijs behaald, maar je hebt een strijd gestreden, een ziekte ondergaan en jouw moeder loopt nu naast haar schoenen van trots.

Rust nu maar wat uit, tank maar wat bij en kijk vooruit. Het wordt weer lente, ik zag de narcissen staan vanmiddag in een flauw winterzonnetje. Ze hadden zich gewend naar het zonlicht. Draai maar mee naar het licht, open je in de zon van Gods liefde en laaf je aan Zijn rust.

Mama