Koorts

Opnieuw zit ik naast je bed. Opnieuw reden we vanmorgenvroeg de bekende route richting het ziekenhuis. Opnieuw was er schrik en bezorgdheid en weer voel ik een enorm vertrouwen. Het is half twee in de middag en je slaapt. Je bent uitgeput na een vermoeiende nacht.

Gistermiddag kreeg je wat verhoging en je voelde je gammel. Dat verbaasde ons niets, je hebt gordelroos en tegen die infectie heeft je lichaam toch te strijden. Onder de blaasjes, die wat droger werden veranderde je huidskleur naar vurig rood en rond half elf in de avond schoot je koorts opeens omhoog naar 39,5. Voor mij het teken om contact op te nemen met het ziekenhuis. Omdat het weekend was duurde het erg lang voordat de dienstdoende arts ons terugbelde. Ik besefte dat, mocht je echt een acuut probleem hebben, je beter direct naar 112 kon bellen. Ik mat je koorts ieder half uur op en de koorts daalde licht en bleef stabiel op 39,3. De dienstdoende arts vond dat wij meteen naar de spoedeisende hulp moesten komen, wij deelden de mening van die arts niet. Noem het eigenwijs, noem het dom, maar wij voelden er niet zo veel voor om midden in de nacht in een overvolle wachtkamer te moeten zitten, wachtend op een bloedmeting, een longfoto en andere onderzoeken. Je had nog maar een paar uur koorts, je temperatuur was vrij constant, en je had verder geen verontrustende verschijnselen. Om de twee uur zette ik mijn wekker om je temperatuur op te nemen. Toen je om zeven uur deze morgen nog steeds 39,3 als temperatuur had, besloten we na het ontbijt richting de spoedeisende hulp te rijden.

Rond half negen zijn we in het ziekenhuis, het personeel op de spoedeisende hulp is erg vriendelijk en zorgzaam. Ze nemen bloed af, maken een rontgenfoto en ze leggen wat sensoren aan. Je krijgt een zak met vocht omdat je beginnende uitdrogingsverschijnselen hebt. Je temperatuur is op dat moment gedaald naar 38,9. De arts interne geneeskunde wijst mij nog op het feit dat ik beter direct vannacht was gekomen, ik luister naar haar argumenten en denk er het mijne van. De dienstdoende verpleegkundigen wijzen haar redenering van de hand met een nuchter:"Nee hoor, u heeft er goed aan gedaan, u heeft zijn koorts in de gaten gehouden, u zag dat de temperatuur stabiel bleef en niet verder steeg, u wilt hier op zaterdagnacht echt niet zitten tussen dronkaards en viezerikken." Ik lach om de meningsverschillen op deze afdeling. Ik merk dat ze erg bezorgd om je zijn. Men besluit je op te nemen. Er is een ontsteking af te lezen aan het bloed en op de rontgenfoto is te zien dat je longen ook wat ontstekingplekjes laten zien. Moet ik bezorgd worden? Nu ik het personeel om me heen zo zie rennen voor jou en men alle nare kanten uitdenkt? Moet ik bezorgd worden, terwijl ik een enorm vertrouwen voel groeien? Mag ik gerust zijn? Blijkbaar wel, want ik voel dat je in goede handen bent.

Nu lig je op een geisoleerde kamer en voor het eerst heb je een kamer aan de goede kant van het ziekenhuis. Een kamer met uitzicht op de haven. Eindelijk! Eindelijk eens een ander uitzicht dan de monotome sleur van lelijke oudbouwtorens van dit oude vergankelijke ziekenhuis. Geen beton maar grijze lucht. Geen front van bouwsels voor je raam, maar een uitzicht op auto;s die gaan en die komen. Je ligt nu aan een infuus van penicilline tegen de ontsteking. Je plas wordt nog uitgebreid onderzocht en je bloed wordt op kweek gezet. Ze willen nu natuurlijk ook weten met welke bacterie ze hier van doen hebben. Je koorts is alweer weg, je hebt nu een keurige temperatuur van 37,3 graden. Ik ben gerust. Jij slaapt. Ik denk dat de koorts van de afgelopen nacht heel veel van je heeft gevraagd. Rust maar lekker uit lieverd, slaap maar lekker.
En heb maar vertrouwen, ook al lig je weer in dat rotziekenhuis. Je bent echt niet alleen!

Kus
Mama