wat-als en opdat.

Vreemd. Het is vreemd te beseffen dat we nooit weten waar we staan op onze wegen. We kunnen slechts vaststellen welke afstand we hebben afgelegd. We kunnen terugdenken aan de valkuilen, we kunnen mijmeren over de plaatsen waar we onderweg genoten hebben van rust en wat eten. We kunnen terugkijken naar de afgelegde mijlen maar we weten niet hoeveel mijl er nog voor ons ligt. De toekomst is ongewis, de paden die we nog hebben te volgen weten we niet. Jij hebt de zwaarste chemokuren die een mens maar krijgen kan achter de rug en je bent er goed doorheen gekomen. Er zijn geen verdere complicaties geweest, en je knapt gelukkig goed op. We zien wat je achter de rug hebt, maar we weten niet wat er voor je ligt. Ligt er een toekomst voor je waarin de hodgkin steeds verder naar de achtergrond zal treden? Of ligt er nog een onzeker en moeilijk pad voor je? Gaan we langzaam de berg beklimmen of komt er een dal? We genieten van de rust die we nu hebben, maar ik denk dat de dag dat de resultaten van de scan bekend worden het opnieuw zal stormen in ons. Onzekerheid is een zware factor als je onderweg bent. Je wilt wel vertrouwen en ik probeer dat ook, maar soms komen de "wat als" vragen weer in mijn hoofd op. Wat als de scan niet goed is, wat als je nog bestralingen moet, wat als...Het "wat-als-spook" springt zo af en toe uit het niets tevoorschijn om aan mijn vertrouwen te knagen.
Wat-als-vragen hebben geen zin. Ze brengen je geen stap verder. Het enige dat je verder brengt is rustig de weg vervolgen. Stap voor stap gaan en er op vertrouwen dat je kracht en moed krijgt voor ieder obstakel in je leven. Stukje bij beetje verder lopen en de hindernissen nemen in vertrouwen. Vertrouwen dat het goed komt, er is geen wat-als...Boven ieder menselijk waarom staat een Goddelijk opdat...Er is geen wat-als, alleen een opdat...