Tussen scan en scanuitslagen

Ziek zijn en een chemo kuur ondergaan is één. De vraag of de chemokuren hebben geholpen is een tweede.
Het lijkt alsof je alles achter de rug hebt, maar zolang er nog geen uitslagen zijn weten we niets. Waar staan we? Dat is nog onzeker en de CT scan die morgen op het programma staat moet een einde maken aan die onzekerheid. Morgen zullen we de uitslag nog niet kennen, we worden nog even in spanning gehouden en dan hopen we maandag meer te weten. Ik voel me zelf alsof ik in een soort vacuum zit. Alle energie is uit me weg gezogen en het luchtledige lijkt me soms te verstikken. Ik hang gewichtsloos aan een draad die me heen en weer slingert tussen hoop en vrees. Enerzijds heb ik het vertrouwen dat gebeden niet zinloos opgerateld en gesproken worden, anderzijds doet het gebrek aan vaste grond onder mijn voeten me soms twijfelen. De meeste tijd ben ik rustig maar ik weet niet hoe ik maandagmiddag bij mijn zakelijke afspraak zal zitten als ik weet dat dan de uitslag bekend zal gemaakt worden. Ik denk dat ik moeite zal hebben het gesprek aandachtig te volgen. Ik hang in het luchtledige, ik ben vacuum getrokken en alle luchtbellen zijn uiteengespat. Wat over blijft is de hoop dat er weer lucht geblazen kan worden in mijn bestaan. Lucht afkomstig van degene die ons het bestaan gaf, die de mens de adem inblaast...
Door Adem van Zijn Geest
Door woorden van Zijn wind
gekoesterd tot een bloem
dit kind van ons, Gods kind....
(Bron: Nel Benschop)

Hij is in staat om jouw bestaan nieuwe Adem in te blazen.
Morgen vroeg op voor de scan, welterusten!

Mama