Een lesje vertrouwen

Vandaag een tweede blogbericht. Nadat vanmiddag de grond onder mijn voeten leek weggespoeld en ik een moesson aan tranen had gehuild was het God zelf die me boven alles uit tilde. Ging ik vertrouwen op een CT scan of op Hem, zo leek de opdracht. Ik moest de feiten die de hematoloog had verteld onder ogen zien en mijn verstand erbij gebruiken. Ik kwam tot de conclusie dat er eigenlijk niets was gezegd. Op de scan was er geen afname te zien van de afwijking, dat was het slechte nieuws. Het goede nieuws was dat er ook geen toename was. Verder is het zo dat de laatste CT scan onder een andere hoek genomen was, waardoor er niet zo goed vergeleken kon worden met de vorige scan. Er is dus nog afwijkend weefsel, maar een CT scan zegt niets over de aard van dat weefsel. Ik moest alle feiten op een rij krijgen deze middag. Ik kon kiezen, verdrinken in mijn verdriet en ten onder gaan, of proberen de reddingssloep te vinden...
Afwachten dus wat de PET scan zegt volgende week, is het een afwijkende klier waarin geen hodgkincel meer leeft of hebben we te maken met activiteit. Vandaag kreeg ik een lesje in vertrouwen en de boodschap was dat ik niet op een CT scan kon vertrouwen. In de asgrauwe bewolkte lucht zie ik verschillende lichtpuntjes. Sporen van Blauwe Hemel waar de zon met alle geweld doorheen wilt breken. Houd daaraan vast, fluisterde Zijn stem onophoudelijk. Littekenweefsel kan levenslang een afwijking laten zien op de CT scan. We gaan ons herpakken, we gaan rekening houden met bestraling en zien een open deur aan het einde van deze doodlopende straat.
Aanstaande woensdag wordt je in het specialistenteam besproken, donderdag weten we dan weer iets meer. Als het goed is zal een radioloog ook nog jouw CT scan beoordelen.
We wachten opnieuw geduldig af. Vertrouwend op Hem die boven CT scans en medicijnen staat.
Ik vraag het deze keer vriendelijker in mijn voortdurende gebed voor jou...genees hem...Lieve Heer, alstublieft....

Mama