Voorzichtig optimisme

Het is vreemd te moeten constateren dat een bepaalde gewenning zich van ons meester maakt. Je went aan het leventje dat draait om ziekenhuisbezoeken en pas als er wat van je schouders afvalt, heb je het idee in een zee van tijd en ruimte te baden. Voorzichtig komen we los van de hectiek van de afgelopen maanden en pakken we ons werk en leven weer op. Jij stort je op je schoolwerk, wij op ons werk en op alle zaken die nu wat stijgen op de prioriteitenlijst.

Vandaag heeft papa met je hematoloog de eerste rapportage van de scan van gisteren besproken en dan mogen we misschien voorzichtig optimistisch zijn. Er is geen activiteit meer zichtbaar in de gebieden waar eerst hodgkin zat. Dat wil zeggen dat de massa die op de CT scan nog zichtbaar was naar alle waarschijnlijkheid lidtekenweefsel is. Wel is er nog lichte activiteit te zien in het halsgebied en bij de longen. De hematoloog zei dat dit kon komen door een infectie. Dat zou kunnen kloppen, je hebt wat last van je keel. Je hematoloog had nog niet de complete cd vanuit Delft ontvangen, zodra de cd binnen is gaan jouw artsen er ook nog uitgebreid naar kijken. Vervolgens wordt je dan weer besproken in het specialisten team en worden we volgende week opnieuw gebeld en zullen we de bevindingen wel weer horen.

Vertrouwen we op God of op een scan? Ik vertrouw het liefste op de eerste,  ik wil er gewoon vanuit gaan dat Hij geen bidder laat staan. Noem me naief, noem me dom, noem me optimistisch, noem me wat je wenst, maar ik vertrouw. Ik wil weer plannen maken, ik wil de lente tegemoet zien. Ik wil de krokussen en de narcissen verwachten en uit de grond zien komen. Ik wil je haar zien groeien, ik wil je zien slagen voor je school en voor je rijbewijs. Ik wil je zien groeien in alles. Ik wil je zien groeien in datgene wat jij moest meemaken. Ik zie hoe alles je gevormd heeft. Ik zie hoe je, nu er een vriend ook kanker heeft, bewogen bent en meeleeft. Ik zie hoe je in het leven staat en ik kan niet anders dan trots zijn. Trots dat jij mijn zoon bent, trots omdat je de storm in je jonge leven getrotseerd hebt. Trots, zo trots, dat ik naast mijn schoenen loop...

Ik wil een vakantie boeken, vooruit kijken, vertrouwen, en jou helpen je dromen en je plannen te verwezenlijken. Ik wil blijven bidden, maar ook danken. Danken, voor alles dat al achter je ligt, voor dat waar je door bent gegaan. Ik wil je weg zien rijden in de lesauto, ik wil van je genieten als je vol verhalen thuis komt. Ik wil je uitzwaaien op Schiphol de komende zomer als je met vakantie gaat...met je vrienden...en stiekem zal ik je die weken missen en naar je uitkijken...en blij en dankbaar zijn als je weer gezellig thuis bent. Plannen maken, lieverd, we doen het gewoon en we blijven voorzichtig optimistisch...Vertrouw maar, het mag...

Mama