Zoals toen

Het moet al ergens middernacht zijn geweest. Ik kijk naar je en zie hoe je kleine borstkastje op en neer gaat. Je kleine handje zacht en teder in mijn hand. Ik houd je vast door twee armgaten in de couveuse en kan niet ophouden naar je te kijken. Twee couveuses naast elkaar, broer en zus, klein en naakt.
Toen je net was geboren had ik geen tijd je te bewonderen, ik zag je koppie met donker haar en een klein bungelend mensenlijfje weggedragen worden in de armen van een verpleegkundige. De neonatoloog stond op je te wachten en ik moest nog even aan het werk omdat je zusje ook geboren moest worden.

Klein vechtend mannetje van me, in je glazen kastje, met als enige kledingstuk een minipampertje. Je kleine schriele beentjes spartelen en de draadjes die verbonden zijn aan je lichaam en de apparatuur zwaaien vrolijk mee op het ritme van jouw armen en benen.  De felle TL lampen en de piepen van de meetinstrumenten. Jij bent geboren en thuis wacht je warme bedje, zorgvuldig voorbereid op jouw komst. De steriele omgeving van het ziekenhuis, het gezoem van de bedrijvigheid omarmen nu jouw nestje. "Binnenkort ben je thuis"; fluister ik en ik staar naar de getallen die de meetapparatuur op het display aangeeft in rode digitale cijfers. Je doet het goed.

Zoals ik toen niet van je zijde week, zal ik ook nu niet wijken. Ik zal er voor je zijn. Ik zal je thuis zijn in de steriele omgeving van het ziekenhuis. Ik zal het gezoem van de bedrijvigheid breken en de stilte zal ik, waar mogelijk, voor je opvullen. Ik zal naast je zitten als jij vecht en staren naar de instrumenten. Ik zal er zijn voor je.
En terwijl mijn gedachten teruggaan naar jouw geboorte besef ik dat de navelstreng nooit echt is doorgesneden...

Ik heb je lief
Mama