Piekeritus

De laatste weken lijd ik aan een niet ernstige vorm van de Piekeritus. Het zorgt ervoor dat zodra ik in bed stap en mijn hele lichaam roept om slaap, mijn hersenen bijzonder actief beginnen te malen. Het liefst van al zou ik gewoon in slaap willen sukkelen maar allerlei gedachten houden me wakker. Vannacht begon dat met de gedachte dat jij niet in dat ziekenhuis hoort. De gedachte dat ik je hele ziekte soms totaal niet kan vatten. Waarom jij? Waarom ben je niet gewoon hier in je eigen bed. Ik zie je liggen in je ziekenhuisbed, ik voel je eenzaamheid tussen de andere patienten. Op deze piekermomenten voel ik me de meest kwetsbare, zielige persoon in de hele wereld. Soms huil ik dan wat tranen om je, soms grijpt de angst me aan, soms dreig ik te verzanden in paniek. Meestal vouw ik mijn handen en laat ik mijn fluisterstille stroom van gebedswoorden de donkere duisternis vullen. Het zijn geen hoogdravende woorden. Het zijn geen poetische vormen van taal. Het is slechts één kreet, één zin, één gebed...:"Lieve God, genees mijn kind!!!!" Heel af en toe bestaat mijn gebed enkel uit één woord:"HELP!". Ach, mijn lieve Hemelse Vader weet het al van tevoren. Hij kent me vast al langer dan vandaag en nog voordat ik mijn handen heb gevouwen, is Hem vast al bekend wat ik op mijn hart heb.
Mijn enige gebed kent Hij. Hij weet als geen ander wat mijn gedachten en verlangens zijn. Toch spreek ik het keer op keer uit: "Help. Maak hem beter. Zorg dat de behandelingen aanslaan. Help ons, help..."

Mijn stomme piekermomenten, mijn stille donkere Piekernachten. De Piekeritus heeft in zijn meest venijnige vorm toegeslagen, Het houdt me uit mijn slaap. Ik was zo moe, ik wilde zo graag slapen en even vergeten, maar dankzij de Piekeritus lig ik klaarwakker te piekeren. Ik had maar één gebed, dat was om jou te genezen. Vannacht komt daar een klein gebedje bij, een kleine geste:"Lieve God, ik ben zo moe, wilt U zorgen voor rust voor me..zodat ik er morgen weer beter tegen kan"

Wanneer ik wakker word vanmorgen besef ik dat ik ergens vannacht, met gevouwen handen en om hulp roepend in slaap moet zijn gevallen. In de Bijbel staat een tekst die me nu zo duidelijk wordt.
God geeft het Zijn beminden in de slaap. En dat doet Hij, Hij trekt me er toch keer op keer weer door. Ik hoef dit gelukkig niet op eigen kracht te doen. Ik ben kwetsbaar, ik ben een patient die lijdt aan Piekeritus...
Het is fijn dat ik elke dag van Boven weer een portie nieuwe moed en energie krijg...

Ik mis je thuis, knul
Mama