Mijn eigen gevoel is dat ik me soms opgejaagd wild voel. Dat staat natuurlijk los van jouw ziekte, maar zo voel ik me wel. Ik zou willen dat ik mezelf kon opdelen, één deel van mezelf zou dan kiezen voor een week absolute rust. Tussen bedrijf en gezin door rijden we op en aan naar het ziekenhuis. Waren we daar gisteren al een hele dag voor onderzoeken, moet er één scan over omdat de scan zelf was mislukt. En werden we aan het einde van de middag gebeld dat er vandaag weer een zak met bloedplaatjes op je ligt te wachten. Donderdagmiddag weer een serie van afspraken in het ziekenhuis en vrijdag gaan papa en ik nog even langs de voedingssupplementen-arts.
Terwijl Sint en Kerstversiering de winkelstraten sieren en de rest van Nederland zich "zorgen" maakt welke ballen er in de kerstboom moeten, proberen wij tussen alle ziekenhuisperikelen door een hap adem te halen.
En jij ondergaat het allemaal, niet altijd rustig en gelaten, soms ook boos en opstandig. De stress zit bij jou ook hoog, tussen alle zaken die moeten gebeuren door is het verdraaide angstspook ook aanwezig in huis. Gaan deze kuren helpen, rekenen we voor eens en altijd af met dat Hodgkin Lymfoom? Is iedere dag rust een utopie? Schreef ik niet over Struisvogelpolitiek? Je kop in het zand steken en doen alsof er niets aan de hand is? Tot op zekere hoogte is dat mogelijk, maar als de struisvogel drinkt bij een drinkplaats liggen de leeuwen altijd weer op de loer...en zo blijven wij struisvogels toch nog even "opgejaagd wild".
Toch wens ik je een rustpuntje toe vandaag...
Mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten