Struisvogelpolitiek

Je stekeltjes haar valt nog steeds uit, ook al lijkt dat minder te worden als ik je kussen inspecteer. Je huid heeft te lijden onder de chemokuren, je huid is droog maar je geeft aan dat je er weinig last van hebt. Je eet gelukkig goed, maar je zegt wel dat je smaak is aangetast door de chemo. Je bent vrolijk en jezelf en ik geniet van alle momenten thuis. Ik geniet van je aanwezigheid, de gesprekken en ik erger me niet aan het gekibbel met je zusje. We hebben nog relatieve rust. We mogen morgen een dag in het ziekenhuis vertoeven, een hele dag stampvol met onderzoeken om er zeker van te zijn dat je conditie een BEAM kuur toelaat. De BEAM kuur, het klinkt als een klap en het is ook een klap. Ik las ergens dat iemand deze kuur de masterkuur noemde en ik denk dat we het zo wel mogen betitelen. Niemand weet van tevoren hoe je door de kuur zal heenrollen. Ik hoop maar dat alles voorspoedig zal gaan, dat er weinig tot geen complicaties zullen optreden, dat je snel zult herstellen en vooral...vooral hoop ik dat die Hodgkin uit je lijf mag zijn.

Wanneer je in de afgelopen weken een DHAP kuur moest ondergaan en we je na vier of vijf nachten ziekenhuis ophaalden, kwamen altijd je tranen en vertelde je ons telkens snikkend dat je ons zo hard had gemist. Wat moet dat toch zijn voor je wanneer je straks drie weken in het ziekenhuis zal moeten verblijven. Wat zal je ons missen, wat zullen we jou missen...Ik wil er nu nog niet aan denken, ik wil nog mijn kop in het zand steken. Ik wil nog even niet denken aan alles en genieten van het hier en nu. Ik wil niet leven in angsten en vooral niet denken aan alles dat mis zou kunnen gaan.  Laat mij maar even een struisvogel zijn en lekker mijn kop in het zand steken...

Liefs
mama