Schuilen

Afgelopen donderdagmiddag waren we wederom in het ziekenhuis. Er moest wat bloed afgenomen worden, je hickmann moest worden verzorgd en we hadden een afspraak bij de hematoloog. Ook moest de nucleaire scan van maandag overnieuw. Deze keer gebruikten ze op de nuclaire afdeling een andere radio-actief middel, een middel waarmee ze meestal meer succes hebben bij chemo-patienten. De scan lukte, ik heb alles meegekeken en zag van alles bewegen op beelden die me verder niet zo heel veel zeiden.
De hematoloog wist te vertellen dat je bloedwaarden nog aan de lage kant zijn, dat de longen al wat te lijden hebben gehad van de eerste serie chemokuren en dat het nader onderzoek aan jouw stamcellen goed was. (we wisten niet eens dat de stamcellen aan een onderzoek onderworpen zouden worden, maar dat terzijde) Omdat je bloedwaarden nog aan de lage kant zijn is besloten dat aanstaande donderdag nog een bloedonderzoek wordt gedaan en jouw opname wordt daarmee verschoven naar zes december. De datum van zes december is flexibel, al gelang er plaats is, maar de opname zal rond die datum zijn. De dag na de opname start de BEAM kuur, deze duurt zes dagen en de zevende dag is een rustdag. De zevende dag als rustdag, dat klinkt me Goddelijk en Bijbels, maar een rustdag lijkt me wel nuttig nadat er zes dagen hooggedoseerde chemo in je lijf zijn gedruppeld. De achtste dag krijg je je stamcellen terug. Het klinkt allemaal erg simpel als ik het zo opsom, in mijn achterhoofd weet ik dat het niet simpel is...

Ik wil wel sterk in mijn schoenen staan en niet denken aan de dingen die fout kunnen gaan, maar als ik eerlijk ben tegen mezelf dan denk ik er wel aan. Ik zie in mijn angstdromen van alles fout gaan. Ik mag niet denken aan de risico's, ik mag niet doemdenken en hoe harder ik tegen mezelf zeg dat ik dat beter niet kan doen, hoe meer de angst me naar de keel vliegt. Het zou allemaal makkelijker zijn als dit mijn "buurman" overkwam, maar dit overkomt mijn kind en dan worden cijfers en prognoses iets anders. Zelfs mijn gebeden zijn al versimpeld en geworden tot korte smeekbedes. Ik hoef het God ook helemaal niet uit te leggen, want misschien, heel misschien is Hij de enige die me nog begrijpt. Hij is ook de enige die me geen lastige en goedbedoelde vragen stelt. Vragen als: Hoe gaat het met je? Hoe gaat het nu met jou? Kan je het nog aan? zal Hij me niet stellen. Bij Hem mag ik gewoon even zelf kind zijn. Ik hoef geen antwoord te geven, ik hoef niets te zeggen, als ik het moeilijk heb, als ik bang ben of als ik boos ben, dan klim ik even op schoot bij mijn Hemelse Vader. Dan mag ik zeggen dat ik even kom schuilen bij hem. Op Zijn schoot, geborgen en stil mag ik al mijn twijfels, tranen, vragen, boosheid en angst los laten. Hij wiegt me zachtjes en ik voel me geborgen...

Liefs
Mama