Wat als...

Wie ooit vanuit een dal een berg is opgeklommen zal misschien begrijpen hoe het voelt als je de top hebt bereikt. Je geniet van het uitzicht en je neemt even wat rust en ruimte om van je “klim” uit te rusten. Je kijkt naar beneden, je kijkt uit over het dal en je verbaast je dat je dat hele eind geklommen hebt. Tijdens je klim zweet je je rot en moet je soms even op adem komen, maar als je eenmaal de top hebt bereikt dan ben je de zware tocht naar boven enorm snel weer vergeten.

Zo waren wij ook aan het genieten. De zware klim na je eerste chemo kuren en dan de top bereiken. Genieten van het uitzicht, plannen maken, verder kijken en verder willen. Totdat je ergens de vaste grond onder je voeten bent kwijtgeraakt en meters omlaag tuimelt, een volgend dal in.

KLAP, BOINK, PETS!!!!! En daar lig je dan, midden in een diep dal. De bergketens om je heen belemmeren je ieder uitzicht. De zon dringt met moeite door in het diepe dal waarin jij vertoeft.

Het is eerder duister en  wie ooit een vakantie in de bergen vierde weet, in een diep dal heb je vaak geen enkel bereik. Je mobiele telefoon is niet te gebruiken.

Van de zomer tijdens onze vakantie in Oostenrijk vroeg ik me dat wel eens af. Wanneer mijn mobiele telefoon in een bepaald dal weer eens geen bereik had. Dan dacht ik:” als er nu iets gebeurd dan kun je niet eens om hulp bellen”. De bergen die prachtig zijn kunnen je op die eenzame momenten een benauwend gevoel geven. Wat als..? Wat dan?

Dat gevoel heb ik nu soms ook. Dan ben ik een doemdenker en zie de benauwende bergketens om me heen. Eindeloos lang en eindeloos hoog. O ja, ze lijken niet zo hoog, maar als je ze gaat beklimmen dan zijn ze veel en veel hoger dan je dacht.  Achter die bergen wil je geraken, en hoe je er moet komen weet je niet. Je overziet het niet. Wat als? Ik denk zo vaak; Wat als…?

Wat, als je kuren niet aanslaan. Wat als je enorm ziek wordt. Wat als…? Ik heb nog steeds geen antwoord op mijn “wat als” vragen. Ik wil liever de vragen ook niet stellen. Ik wil me zelf geen

“wat-als-vragen” stellen omdat ik de antwoorden toch niet weet en ook omdat het ons nu niet verder helpt. Wie de berg wilt beklimmen moet zichzelf niet te veel vragen stellen. Wel moet je je voorzorgsmaatregelen nemen. Iedere klimmer kent het belang van een life-line. Een lijn die vastgeketend is aan een rots. Ik heb mijn life-line vastgeketend aan de rots van mijn behoud,

Mijn God, en ik ga op weg. Mijn enige zekerheid is dat ik met mijn lijn en jij met jouw lijn aan Hem vastzit. Die zekerheid is me voor nu genoeg en mijn lieve kind, ik hoop dat dit ook jouw zekerheid is.

Klim omhoog! Je oog gericht op de rots van je behoud. Hij heeft jouw lijn in handen en zal je laten vieren als je het aan kunt, en  in noodsituaties zal je ervaren dat de lijn strak getrokken wordt... Zo'n strak getrokken lijn kan zelfs pijn doen, langs je huid schuren en wonden achterlaten. Wonden die je voelt branden, de lijn kan  pijn veroorzaken op die cruciale momenten. Toch besef je, juist op die momenten...Hij laat je nooit los!