Door merg en been

Het is rond half tien in de avond en je bent naar bed gegaan. Ik hoor je jammeren boven en het gaat me door merg en been. Je hebt de hele avond al veel pijn in je onderrug en benen. Omdat je dat nog niet eerder hebt gehad vind ik het vreemd dat deze pijn opsteekt na het ontvangen van die bloedplaatjes. Verder is er niets te zien aan je huid en je hebt ook geen koorts. We hebben gebeld met het ziekenhuis en we moeten het "aankijken"

Pijn in de onderrug en benen, een bijwerking van de neupogen. Maar waarom pas nu, nadat we al 5 dagen hadden toegediend? Ik ga er vooralsnog van uit dat de pijn hierdoor komt. Je beenmerg wordt aan het werk gezet en daardoor heb je die pijn. De pijn is heftig, dat merk ik wel aan je. De pijn gaat dwars door je merg en been.  Je huilt nog even als ik bij je ben. Ik zie je pijn en ik voel me zo verdomd machteloos. Ik heb je al volgestopt met paracetamollen en voor een kusje op de zere plaats ben je te groot. Het enige dat me nu nog kracht en houvast kan geven is je handen pakken en samen met je bidden. Na het gebed zegen ik je. Ik geef je een kus op je voorhoofd en hoop zo dat je wat zal kunnen slapen.

Als ik diep in de nacht merk dat de pijn je nog steeds wakker houdt begrijp ik even niet waarom God niet tegemoet komt aan mijn gebed. Je hebt pijn en ik kan het op geen enkele manier van je wegnemen. Of wil ik a-la-minute-gebedsverhoring. In de duistere stilte vouw ik nog even mijn handen en zeg: "Lieve God, hier is dat stuk-ongeduld weer.....ik wil niet dat hij pijn heeft, neem het alstublieft weg van hem...."

Nadat de nacht voorbij is lijkt de pijn minder en in ieder geval te dragen. Straks gaan we weer naar het ziekenhuis en dan mag je de arts al je vragen stellen. Nu maar hopen dat die neupogen zijn werk doet en er spoedig stamcellen geoogst kunnen gaan worden. Hoe meer succes die injecties hebben, hoe minder we zullen hoeven te spuiten. Minder spuiten is minder bijwerkingen, dus minder pijn...

Ik vind je zo dapper!
Mama