Na de chemo...

Wie nooit met chemo te maken heeft gehad, en Godzijdank de meeste mensen hebben dat niet, weet niets van de perikelen erom heen. Wij wisten dit voor 2009 ook nog niet. Ik vond het vreselijk als ik hoorde dat mensen chemo moesten ondergaan, maar verder stond ik er niet zo heel erg bij stil. Ik zag ze na een tijdje vaak flink vermagerd en kaal terug en dan dacht ik dat het verschrikkelijk slecht met hen moest gaan. Ze zagen er zo kwetsbaar uit tenslotte. Inmiddels weet ik dat chemo niets anders is dan een gif dat zo giftig is dat het verkeerde cellen uit kan roeien. Jammergenoeg maakt dat gif weinig onderscheid met gezonde cellen. Verkeerde cellen hebben de neiging om zich snel te delen en daardoor groeien agressieve kanker of hodgkincellen zo snel. Chemo, en er zijn echt heel veel soorten met allemaal weer net een andere werking, pakt de sneldelende cellen aan.

Slijmvliezen, haarcellen, nagels enzovoort en ook de cellen in het beenmerg delen zich snel. Vandaar dat vaak het haar uitvalt. Vermagering heeft dan weer meer te maken met het feit dat je hersenen geen voeding meer kunnen verdragen. Ik zeg bewust je hersenen omdat er vaak met de maag niet zo heel veel mis is. Chemo kan alle seinen in de hersenen op rood zetten. Het lichaam krijgt gif toegediend en dus geven de hersenen aan de maag een soort seintje dat je misselijk moet zijn en niets meer moet eten. Begrijp je het nog?
Ik eigenlijk ook niet. Ik zie alleen maar dat jij je ziek en misselijk voelt. Langzaamaan vind ik het beter gaan, maar dat mag ik niet tegen jou zeggen. Je hebt groot gelijk, want ik voel ook niet wat jij voelt. Ik zie alleen maar dat je je uiterste best doet te eten en te drinken. Misschien wel omdat je boven die chemo wilt staan en toch wilt blijven eten, omdat je weet dat dat belangrijk is voor alle processen in je lichaam.

Terwijl jij "uitziekt" van deze kuur maak ik me op om ons huis chemoproof te maken. Het klinkt bijna raar dat dit een routine is geworden. Chemo wordt via zweet en ontlasting ook weer door het lichaam afgescheiden en het blijft gif, dus daar gaan we zorgvuldig mee om. De uitscheiding duurt meestal een dag of tien. In die tien dagen verzamelen we jouw wasgoed apart en deze wordt gescheiden gewassen. Ook wordt jouw was eerst gespoeld, maar daar hebben we gelukkig een mechanische wasmachine voor. Verder zie ik er op toe dat de toiletten en de douche dagelijks worden gereinigd. Daarnaast heb ik vanmorgen allerlei medicijnen voor je ingeslagen die ervoor moeten zorgen dat je bijvoorbeeld geen last krijgt van verstopping. Ook alle spuiten tegen trombose zijn volop ingeslagen. Het is een hele organisatie.

Heel veel mensen leven met je mee en met ons allemaal. Ook de dames bij de apotheek waren weer heel erg meelevend en ik moest je dan ook de hartelijke groeten doen en je heel veel sterkte wensen.
Nog steeds voel ik een knoop in mijn maag wanneer ik je zie lijden onder misselijkheid en je ziekte. Vanmorgen reed er een jonge vrouw voorbij me in een scootmobiel; ik schatte haar mijn leeftijd. Ik dacht iets heel stoms:" O, kon ik maar in een scootmobiel en verder gehandicapt door het leven, in ruil voor jouw gezondheid". Wat een gekke gedachte, dacht ik terwijl ik dit dacht. Ik wil je niet zien huilen, ik wil je niet zien lijden. Ik wil je zien genieten van je jonge leven. Ik wil, ik wil, ik wil.....
Wat zegt de Bijbel? Opent uwe mond, eist van mij vrijmoedig? Huh? Kan ik dat? mag ik dat? Mag ik zeggen in stil gebed, ik eis? Lieve God, als dat werkelijk mag dan eis ik heel oneerbiedig dat u mijn kind geneest...
Ik heb maar rare gedachten, maar mijn gedachten stoppen nooit. Het ene moment overheerst iets van angst, het andere moment weet ik dat het in orde komt. Voor nu hoop ik dat je misselijkheid mag zakken en zal overgaan...

Volhouden!
Mama