De weg kwijt...

Sinds de routenavigatie zijn intrede heeft gedaan zijn we niet snel de weg meer kwijt. We kunnen precies aflezen hoeveel kilometer we nog voor de boeg hebben en hoe laat we op onze plaats van bestemming zullen zijn. Praktisch en gemakkelijk; We kunnen de mensen die ons verwachten inlichten wanneer we zien dat we later zullen zijn dan verwacht. Toen deze week mijn eigen tomtom me plotseling in de steek liet en ik, midden in Den Haag, de weg moest vragen. Ik wist wel dat ik vlakbij de plaats van bestemming was, maar ik wist niet welke straat van links  ik moest hebben? Gisteren baalde ik opnieuw toen ik, gewapend met uitdraaien van google-maps, een kwartier lang door een wijk ronddoolde, in het donker, gokkend op de juiste afslag...
Ik miste de aanwijzingen op mijn vertrouwde display. Geen stem die me zei dat ik om moest keren, geen reisverwachting, niets...Ik voelde me onzeker en besefte dat dit niet prettig voelde. Ik miste mijn navigator...

Ik bedacht me dat onzekerheid in alles vervelend en zenuwslopend is. Niet alleen met navigatie, maar met alle zaken in het leven. Onzekerheid sloopt, en maakt ons zenuwachtig.

Jouw situatie is net zo spannend en zenuwslopend. Je hebt je kuren ondergaan, de PET scan is gemaakt, maar de defintieve resultaten zijn vooralsnog allemaal nog wat vaag. De PET scan laat in ieder geval zien dat in de tumormassa die er nog zit geen aktieve cellen meer zichtbaar zijn. Er zijn plaatsen in de hals en op de longen die nog heeeeeel licht aankleuren. De hematoloog denkt dat dit komt doordat er een infectie zat/zit.
De scan moet nog altijd door het eigen specialisten team bekeken worden.
Toen ik afgelopen woensdag vroeg aan de hematoloog: "Hoe groot acht u de kans dat hij dan nog nabestraald moet worden", luidde het antwoord:"die kans acht ik zeer gering". We gaan dus uit van de positieve uitslag, maar er is niets zeker.  Dit voelt als navigeren zonder een tomtom die je precies zegt waar je bent en hoe lang je weg nog zal zijn. Dit voelt als verloren rondjes rijden in onbekende straten. Het is ongeveer hetzelfde als rijden in het donker en kijken op een vaag uitgeprint plattegrondje. Je weet ongeveer wat je te wachten staat maar exact weet je het niet. Je weet ongeveer waar je staat, maar er kan plotseling een obstakel voor je opdoemen.

Ik zou graag alles zwart op wit hebben, een uitgestippeld pad, een routeplanning. We moeten het doen met leren vertrouwen. Vertrouwen dat vroeg of laat ons signaal opgepakt zal worden door een sateliet en we de weg worden gewezen. Vertrouwen dat God er is, wiens oog ons ziet. Hij heeft onze eindbestemming al bepaald, de route kiezen we soms zelf, soms niet. We moeten soms door donker, door dichtbegroeid oerwoud, dolend zonder tomtom....

Je gordelroos is nog altijd aanwezig en je bent er goed ziek van. Ik vind je opnieuw heel dapper, nu je weer dagen achter elkaar misselijk bent. Deze keer van de virusremmers...Je krijgt weer wimpers, je wenkbrauwen worden weer dikker, er verschijnt een stoppelbaardje en er verschijnen weer stekels op je hoofd. Je krijgt weer haren, het wordt spoedig voorjaar. We verlangen naar zon, zee en strand, de wind in jouw zeilen van een snelle zeilboot, we gaan een vakantie boeken! Niet stilstaan bij het feit dat je tomtom je in de steek laat, niet piekeren over dat je de weg kwijt bent...Pas op de plaats maken en genieten van het moment, met vakantie gaan en voor even alles achter je laten...

Wordt maar snel beter!
Mama