"Ik ben blij man"

We hoorden hem de afgelopen weken regelmatig. De uitspraak van Churandy Martina, die, met een grote glimlach, zei blij te zijn. De blijheid straalde van zijn gezicht af en we werden er met zijn allen ook blij van. Blij voor Churandy, blij voor Nederland, gewoon "blij, Man!".
Ik kan het nu ook zeggen, met een smile van oor tot oor:" Ik ben blij man!"

Ik ben blij, omdat het goed gaat. Onze zoon slaagde dit jaar voor zijn middelbare school en is nu juist aan zijn studie begonnn. Zijn tweelingzus gaat haar derde studiejaar in. "Ik ben blij man".
De twee oudsten zijn de deur uit, hun leven levend als student. De jongste is nog thuis. Het geeft een andere draai aan mijn leven. Ik mag loslaten als moeder, in het vertrouwen dat het goed is. Met jou gaat het goed, je zit lekker in je vel en je leeft nu dan echt je eigen leven. Na zoveel tegenslag mag je de wereld aan je voeten vinden. Na zoveel leed mag je genieten van het nu. Na zoveel strijd mag je de strijdbijl begraven en je toekomst verder opbouwen. `Ik ben blij man`! Ja, ik ben blij, blij, omdat je deze kansen krijgt. Blij omdat ik weet dat er Iemand altijd bij je is in je leven. Er valt niet zoveel meer te zeggen, dan jullie allemaal te laten weten dat ik dankbaar ben en vandaag af te sluiten met de mooie woorden van Martina. Ik ben blij!

Veel succes met je studie.
Ik ben zo blij voor je, Man!

Mama
xx

Time flies...

De tijd vliegt en ik kan me niet voorstellen dat het nog maar zo kort geleden is dat ik mezelf dagelijks door de sneeuw voortploegde naar het ziekenhuis. Ik begin langzaam te verwerken wat we door hebben gemaakt, iedere dag een stukje dichter bij het besef dat het heel ernstig was. Ik had het je zo graag bespaard, mijn lieve kind...maar er zijn zaken in het leven waar je als moeder geen vat op hebt. Toen je een tand door je lip viel als kind kon ik je troosten, een wondje op je knie kon ik met een pleister en een kusje genezen, maar dit was ook voor mij te veel...Ik kon en mocht er voor je zijn en dat blijkt het meest waardevolle en nodige geweest te zijn.

We zijn door de maanden van lijden en afzien heengekomen. We hebben samen gehuild en ook hebben we samen gelachen. We pakken de draad weer op van ons leven. Jij bent weer de fijne jongeman die je moet zijn en ik geniet van alle dingen die je nu doet. Ik erger me allang niet meer aan langslaperijen en luie jongemensendingen, waar ik me eerder zo mateloos aan kon ergeren. Ik ben veel te blij dat het nu zo goed met je gaat. En de angst? Daar kan ik tot nu toe goed mee leven, maar of dat volgende week ook nog zo zal zijn? Volgende week staat er een controle gepland in het ziekenhuis, het zet ons weer even stil en brengt de feiten onder ogen... het woord "genezen" is nog niet uitgesproken.Dit is de nasleep van een leven met Hodgkin. Angst en beven hoort een beetje bij ons leven. Ik breng het maar weer bij mijn hemelse Vader, telkens opnieuw..deze keer met heel veel dankzegging...want dankbaarheid is er ook en vooral, als we bedenken van waar je bent gekomen...

Big hug!
Mama

De wind in de zeilen....

Al een tijdje niet geschreven...er zijn en blijven veel niet uitgesproken woorden in mijn hoofd en mijn hart.
Een sterk gevoel van dankbaarheid overheerst. Wanneer we deze week op Kreta jou geheel in je element zien en we merken dat je letterlijk en figuurlijk de wind in de zeilen hebt...Je leeft! Je bent vrolijk, je geniet, je voetbalt, je zeilt...Met de wind in de zeilen kijk ik je na. Jij op het blauwe Griekse water op de catamaran. Steeds kleiner wordend, steeds verder weg, een aantal mijlen verder dan voorheen...Wat ben je ver gekomen, wat ben ik trots wanneer ik je nakijk; deinend op de golven, strak vooruitkijkend, aan het roer, de wind in de zeilen...

Mama
xxx

Je eigen ding...

Wat een heftig half jaar hebben we er op zitten. Wat geniet ik elke dag van je, nu ik je zie opkrabbelen en wat is het fijn, om op een dag als vandaag, de weldaad en warmte van de zon te voelen...
Ik bewaar alles wat we deelden in mijn hart en koester alle mooie momenten en zelfs onze tranen. Ik verlang meer naar de zomer dan ooit. Ik kijk uit naar een vakantie in mei. De komende zomer ga je liever met je vrienden op vakantie, zei je de afgelopen week. Het is goed zo jongen, jij moet je eigen weg gaan. Een jongen van 18 moet zijn eigen weg gaan.  Als een jongen van 18 ziek is, ernstig ziek is, dan heeft hij zijn moeder nodig, en zijn vader en zusjes. Maar als dezelfde jongen van 18 zich beter voelt dan moet hij de wijde wereld intrekken. Plan je eigen route, lieverd, doe je eigen ding. Houd vast aan het goede en richt voor altijd je blik op de Schepper. Geniet van ieder moment en zie, alles wat je mee moest maken, als een zware les. Een strijd waar je uiteindelijk beter uit zal komen. Zie je kansen en mogelijkheden en grijp ze. Zie wat het leven voor jou in petto heeft, als een voorrecht. Zie iedere dag met verlangen tegemoet en koester je aan alles wat ooit was, wat is en wat zal zijn. Ik koester jou, mijn dappere jongen, voor altijd in mijn hart.

Liefs
Mama

Koestering

<sup>Hier in mijn hart
waar alle lieve dingen
de lieve woorden
en de zachte geuren
gekoesterd worden..
en bewaard, 

waar...

alle oud vertrouwde
dingen zingen
waar vrolijke accoorden
zich mengen met
de mineur van tranen
die ik heb gespaard...</sup>

^{Copyright, niets mag worden gepubliceerd of gebruikt zonder toestemming van de auteur.}

Terugblik

Wat lijkt het soms alweer lang geleden, dat we dag na dag naar het ziekenhuis reden. Wat heb je achter de rug, mijn kind. Je hebt zoveel moeten doorstaan, je was zo ziek van de chemokuren. Je was dagen achtereen misselijk, je moest je maag legen terwijl je niets in je maag had. Je voeding kwam immers rechtstreeks uit een zak in je bloedbaan terecht. Ik zie nog voor me hoe je kokhalzend boven je plastic niervormig bakje hing. Je hele bovenlichaam trok samen om het laatste restje gal te spuien. De moeite die je moest doen om alles er uit te werken. Je witte gezicht, je ogen waarin ik de moeite kon lezen, je vermoeide stem...
We hebben het achter ons en ik zie hoe je langzaam opknapt. Je haar is aan het groeien. Op je hoofd kruipen de haartjes langzaam naar buiten, zachte donkere haren. Je ogen staan weer helder en je bent vandaag voor het eerst weer op de fiets naar school gegaan. Langzaam knap je op, kruip je uit je dal en herwin je je kracht. Iedere dag een stukje meer, iedere dag een stapje verder, iedere dag meer jezelf, iedere dag meer de oude...iedere dag ben ik dankbaar voor jou en voor je herstel.

Geniet maar lekker van de voorjaarsvakantie nu, je hebt wel een paar daagjes rust verdiend.
Mama

Rust

We gingen elke stap met je mee. We zaten naast je, we huilden met je en we lachten met je. We keken naar je en waren bezorgd om je. We luisterden naar je en we leefden met je mee. Nu ik terugkijk lijken de achterliggende maanden omgevlogen te zijn. Er zijn weinig mensen die weten wat een impact een dergelijke periode heeft op je gezin en op je leven. Er waren heel veel mensen die het zich probeerden voor te stellen. Er waren heel veel gebeden, er waren heel veel kaarten en presentjes, lieve woorden door de telefoon en lieve woorden door de mail. Er zijn ook woorden die we misschien van bepaalde mensen hebben gemist of verwacht. Mensen waarvan we hoopten dat ze mee zouden leven en die we gemist hebben in de lange rij van mensen die wel steun betuigden. Er waren ook onverwachte ontmoetingen en woorden van mensen die we helemaal niet kenden, mensen die meeleven zonder dat we hen kennen. Misschien lees je dit en voel je je aangesproken, en weet je, diep van binnen, dat jij een persoon bent die weinig liet blijken van medeleven. Wees gerust, het is nooit te laat om mee te leven en mee te lijden. Het is nooit te laat om je steun te betuigen. Er zijn zoveel mensen die jouw woord, je steun en gebed op dit moment nodig hebben.

En met ons mag je nu danken. Danken voor de complete remmissie die nu is bereikt. Hodgkin lymfoom voor nu bedwongen. We mogen dankbaar zijn en God danken voor dit gegeven. We mogen (moeten!)blijven bidden voor gezondheid en genezing, want alleen als je beseft dat ziekte ineens je deel kan zijn, kun je dankbaar zijn voor je gezondheid. Samen met jou zijn we nu zo dankbaar dat er remmissie is, dat er geen nabestraling nodig is, dat je weer verder mag gaan en dat je door alles heen gedragen bent..
We zijn God dankbaar en we zijn ook trots. Trots op jou, op de manier waarop je je hier doorheen hebt gevochten. Ik ben trots als ik naar je kijk en zie hoe je haar weer gebied verovert op je hoofd, een fijne donkere waas van millimeter haar rust op je hoofdhuid. Je wenkbrauwen worden met de dag donkerder, je oogopslag is weer omrand met wimpers. je snor en je baard geven je gezicht een stoere uitstraling, anders dan je voorbije blote-billen-face. Ik ben dankbaar dat je gordelroos heelt, dankbaar dat je je eetlust weer stukje bij beetje terugkrijgt en ik ben trots op het geweldige feit dat jij mijn zoon bent. Je bent geen beroemdheid en op school misschien geen uitblinker. Je bent misschien gewoon een jongen zoals zoveel. Je hebt geen prijs behaald, maar je hebt een strijd gestreden, een ziekte ondergaan en jouw moeder loopt nu naast haar schoenen van trots.

Rust nu maar wat uit, tank maar wat bij en kijk vooruit. Het wordt weer lente, ik zag de narcissen staan vanmiddag in een flauw winterzonnetje. Ze hadden zich gewend naar het zonlicht. Draai maar mee naar het licht, open je in de zon van Gods liefde en laaf je aan Zijn rust.

Mama